Ελλάδα: Η πολιτική άρνησης της τουρκικής ταυτότητας στη Δυτική Θράκη συνεχίζεται

Το ελληνικό κράτος για ακόμη μια φορά έδειξε την άρνησή του να αναγνωρίσει την τουρκική ταυτότητα στη Δυτική Θράκη. Σε απάντηση ανάρτησης του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών με αφορμή την επέτειο ίδρυσης της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης, το ελληνικό ΥΠΕΞ επανέλαβε ότι η μειονότητα στη Δυτική Θράκη αναγνωρίζεται μόνο ως «θρησκευτική» και όχι ως εθνοτική, επικαλούμενο τη Συνθήκη της Λωζάνης. Αυτή η στάση φανερώνει ξεκάθαρα την εχθρική προσέγγιση προς την τουρκική ταυτότητα.

Ωστόσο, το ζήτημα ξεπερνά τη Συνθήκη της Λωζάνης. Πρόκειται για βαθιά ριζωμένη αποστροφή του κράτους απέναντι στην τουρκική ταυτότητα. Η επίκληση της Λωζάνης ως ασπίδα για να αγνοηθεί η πολιτιστική ύπαρξη των Τούρκων της Δυτικής Θράκης ισοδυναμεί με απόπειρα εξόντωσης ταυτότητας. Δεν είναι μόνο νομικά αβάσιμο, αλλά αποτελεί και προσβολή απέναντι στις πολιτιστικές αξίες αυτής της κοινότητας.

Το ελληνικό κράτος αντιδρά σθεναρά στη χρήση της λέξης «τουρκικός» στη Δυτική Θράκη, ενώ επιτρέπει τη λειτουργία συλλόγων χωρίς αυτή τη λέξη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, τους υποστηρίζει. Παρά τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ενώσεις όπως η Τουρκική Ένωση Ξάνθης δεν τυγχάνουν ακόμη αναγνώρισης. Δεν πρόκειται για νομικό θέμα, αλλά για ιδεολογική εμμονή και έλλειψη ανοχής απέναντι στην τουρκική ταυτότητα.

Οι φορείς αυτής της στρεβλής λογικής, που κρύβονται πίσω από τη Λωζάνη για να αγνοούν την τουρκική παρουσία, χρησιμοποιούν τη Συνθήκη σαν εύπλαστο εργαλείο. Το γεγονός ότι η Συνθήκη αναφέρει τον όρο «μουσουλμανική» δεν σημαίνει ότι καταργεί την εθνοτική ή πολιτιστική ταυτότητα αυτών των ανθρώπων.

Το να ισχυρίζεται κανείς ότι, επειδή η Λωζάνη δεν αναφέρει τον όρο «τουρκικός», δεν υπάρχουν Τούρκοι, είναι το ίδιο παράλογο με το να υποστηρίζει ότι, επειδή δεν αναφέρεται η λέξη «μουσουλμάνος», δεν υπάρχουν μουσουλμάνοι.

Το διεθνές δίκαιο είναι σαφές: το δικαίωμα στον εθνοτικό, πολιτιστικό ή εθνικό αυτοπροσδιορισμό ανήκει αποκλειστικά στην ίδια την κοινότητα. Όμως, δυστυχώς, η πολιτική άρνησης στην Ελλάδα συνεχίζεται, με το επιχείρημα ότι «δεν υπάρχουν Τούρκοι, μόνο μουσουλμάνοι».

Και είναι παράλογο: αν είναι έγκλημα ο εθνοτικός αυτοπροσδιορισμός, τότε πώς δικαιολογείται η χρήση όρων όπως «Πομάκος», «Ρομά» ή «έλληνας»; Πού στη Συνθήκη της Λωζάνης αναφέρονται αυτοί οι όροι; Πρόκειται για νομική υποκρισία.

Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι, ενώ η δήλωση τουρκικής ταυτότητας αντιμετωπίζεται ως έγκλημα, άλλοι μπορούν ελεύθερα να χαρακτηρίζουν τη μειονότητα με διαφορετικές εθνοτικές ετικέτες. Το ίδιο κράτος που απειλεί εκείνους που δηλώνουν Τούρκοι, δεν έχει κανένα πρόβλημα να λέει «είστε Πομάκοι» ή «είστε Έλληνες Moυσουλμάνοι». Και αυτό το θεωρεί έκφραση ελευθερίας.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο πρέπει να υπενθυμίσουμε μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: Οι Πομάκοι, που αποτελούν το θεμελιώδες δυναμικό των Τούρκων της Δυτικής Θράκης και αποδίδουν την καταγωγή τους στους Κουμάνους, Κιπτσάκους και Πετσενέγκους –τουρκικά φύλα– αυτοπροσδιορίζονται ως γνήσια μέλη της Τουρκικής Μειονότητας. Για τον λόγο αυτό, ο τοπικός πληθυσμός προτιμά να χρησιμοποιεί όχι απλώς την ονομασία «Πομάκοι», αλλά τον όρο «Πομάκοι Τούρκοι». Μάλιστα, συχνά αποφεύγουν σκόπιμα να χρησιμοποιήσουν ακόμη και τη λέξη «Πομάκος», για να μην γίνουν όργανα της προπαγάνδας περί «Έλληνα Πομάκου».

Η πολιτική του ελληνικού κράτους προσπαθεί να παρουσιάσει τους Πομάκους ως το αρχαιότερο υπόστρωμα του ελληνικού έθνους, διαστρεβλώνοντας ιστορικά και εθνολογικά δεδομένα. Αυτή η προσέγγιση, που μεταχειρίζεται την ταυτότητα ως εργαλείο προπαγάνδας, επιχειρεί την αφομοίωση της τουρκικής μειονότητας.

Αυτή η νοοτροπία είναι απαράδεκτη. Δεν απέχει μόνο από τις αρχές της σύγχρονης δημοκρατίας, αλλά και από τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Την ώρα που η Ελλάδα αρνείται την τουρκική ταυτότητα της Δυτικής Θράκης, αναγνωρίζει πλήρως την εθνική ταυτότητα της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο. Διεκδικεί εθνοτικά δικαιώματα για εκείνους, αλλά αντιμετωπίζει τη δική της τουρκική μειονότητα ως απλή θρησκευτική ομάδα. Τι συνείδηση είναι αυτή; Τι έννοια ισότητας είναι αυτή;

Η πολιτική αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η ιδεολογική αυτή γραμμή έχει καταρρεύσει. Το ελληνικό κράτος πρέπει να αποδεχθεί την πραγματικότητα της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης — πολιτών που αγαπούν τον τόπο τους, τη σημαία τους, πληρώνουν φόρους, υπηρετούν στο στρατό, εργάζονται τίμια και φέρουν με υπερηφάνεια την ταυτότητά τους. Η Συνθήκη της Λωζάνης δεν δίνει το δικαίωμα να αρνείται κανείς αυτήν την πραγματικότητα. Ούτε το διεθνές δίκαιο, ούτε η ανθρώπινη συνείδηση το επιτρέπουν.

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια: Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν και είναι Τούρκοι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.