Ελλάδα: ελευθερία του Τύπου μόνο για την πλειονότητα
Στην Ελλάδα η ελευθερία του Τύπου υπάρχει βασικά μόνο για την εθνοτική πλειονότητα του πληθυσμού και για όσες μειονοτικές ομάδες εκείνη επιλέγει να αναδεικνύει
ΕΙΔΗΣΕΙΣ - ΆΡΘΡΑ
3 Mayıs 2016
Στην Ελλάδα η ελευθερία του Τύπου υπάρχει βασικά μόνο για την εθνοτική πλειονότητα του πληθυσμού και για όσες μειονοτικές ομάδες εκείνη επιλέγει να αναδεικνύει πως υπερασπίζεται.
Toυ Παναγιώτη Δημητρά
Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου, παραδοσιακά αξιολογείται η ελευθερία των ΜΜΕ στις διάφορες χώρες. Στην Ελλάδα, η κακή «βαθμολογία» που της δίνουν ειδικευμένες διεθνείς οργανώσεις είναι επίπτωση παρεμβάσεων των κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα το απότομο κλείσιμο της ΕΡΤ πριν μερικά χρόνια. Δεδομένου ότι οι ανταποκριτές/τριες των διεθνών οργανώσεων στην Ελλάδα ανήκουν στην ελληνική εθνοτική και «εθνικά ευαίσθητη» πλειονότητα του πληθυσμού, καμιά αναφορά δεν γίνεται στη μαζική και ολοκληρωτική παραβίαση της ελευθερίας του Τύπου με τον τρόπο που αναφέρονται, ή καλύτερα διαστρεβλώνονται, όταν δεν αποσιωπώνται, πλήρως εθνικά θέματα και ιδίως οι εθνικές μειονότητες Τούρκων και Μακεδόνων, συνήθως καθ' υπόδειξη του «βαθέος κράτους» (Υπουργείο Εξωτερικών ή/και ΕΥΠ).
Ηπιότερο παράδειγμα από την τρέχουσα επικαιρότητα, οι αναφορές σε παραβάσεις και παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα και των ελληνικών εθνικών υδάτων από τουρκικά πολεμικά πλοία. Κάθε καταγγελία των ελληνικών αρχών υιοθετείται ως αξιόπιστη από όλα τα ελληνικά ΜΜΕ και συνοδεύεται από επίθετα όπως «προκλητική» κ.λπ. Ποτέ δεν πληροφορείται το κοινό πώς απαντούν στις καταγγελίες το τουρκικό κράτος και κυρίως οι διακρατικοί οργανισμοί όπως το ΝΑΤΟ, στους οποίους αναφέρει τις καταγγελίες η κυβέρνηση. Αναγνωρίζουν οι οργανισμοί τις ελληνικές θέσεις, ή μήπως οι καταγγελίες βασίζονται σε μονομερείς οριοθετήσεις συνόρων και εθνικών υδάτων από την Ελλάδα που καμιά άλλη χώρα δεν αποδέχεται, οπότε οι παραβάσεις και παραβιάσεις υπάρχουν μόνο στο ελληνικό εθνικό φαντασιακό; Γιατί ποτέ δεν έχει πληροφορηθεί το κοινό πώς αντιδρούν οι άλλοι στις ελληνικές καταγγελίες;
Σοβαρότερο παράδειγμα είναι η πλήρης αποσιώπηση κάθε είδησης που αφορά τις δύο εθνικές μειονότητες και είναι δυσάρεστη για την Ελλάδα, εκτός και αν αναφερθεί με επιθετικούς αν όχι συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς για τις μειονότητες και τους φορείς που εκδίδουν τις δυσάρεστες αποφάσεις ή τα δυσάρεστα κείμενα («σκοπιανοί», «πράκτορες», «προδότες», «ανθέλληνες», κ.λπ.).
Δεν θα βρεθεί καμιά αναφορά σε κανένα ΜΜΕ ή ιστολόγιο (ακόμα και στα κείμενα όλων των άλλων συγγραφέων στο έντυπο και στο ηλεκτρονικό BooksJournal) στη δεύτερη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στις 9 Ιουλίου 2015, για την επί 25+ χρόνια μη αναγνώρισης της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού, σωματείου της μακεδονικής μειονότητας με έδρα τη Φλώρινα. Ούτε και (με 1-2 εξαιρέσεις) στις καταδίκες για τη μη αναγνώριση ή τη διάλυση τριών σωματείων της τουρκικής μειονότητας στην Ξάνθη, στη Ροδόπη και στον Έβρο. Για τα τέσσερα σωματεία και για τη συνεχιζόμενη άρνηση των ελληνικών αρχών να εκτελέσουν τις αποφάσεις αυτές κατατέθηκε μάλιστα ερώτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 7 Απριλίου 2016, από τους/τις ευρωβουλευτές/τριες των Πράσινων/Ευρωπαϊκής Ελευθερές Συμμαχίας Tatjana Ždanoka, Judith Sargentini και Jordi Sebastià: καμιά αναφορά δεν έγινε από τα ελληνικά ΜΜΕ και ας υπάρχουν αρκετοί/ές ανταποκριτές/τριες στις Βρυξέλλες.
Δεν θα μάθει ποτέ το ελληνικό κοινό πως, κατά σύμπτωση, σήμερα εξετάζεται η Ελλάδα από το Συμβούλιο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (ΣΑΔ) του ΟΗΕ στη Γενεύη στα πλαίσια της Οικουμενικής Περιοδικής Εξέτασης (UniversalPeriodicReview). Κατά την εξέταση αυτή, μεταξύ άλλων, θα συζητηθούν τα θέματα της Τουρκικής μειονότητας και της Μακεδονικής μειονότητας, όπως αναφέρονται στα κείμενα που συνέταξε η Γραμματεία του ΣΑΔ του ΟΗΕ. Όπως δεν έμαθε (εκτός και να διάβασε κείμενα του γράφοντος εδώ) ότι δύο άλλες Επιτροπές του ΟΗΕ τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2015 περιέλαβαν στις συστάσεις τους τις ακόλουθες:
Το συμβαλλόμενο κράτος θα πρέπει να επισπεύσει τα μέτρα εγγραφής συλλόγων διακριτών κοινοτήτων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που διεκδικούν καθεστώς μειονοτικών ομάδων, σύμφωνα με το άρθρο 22 του Συμφώνου [για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα]
και
Η Επιτροπή [για τα Οικονομικά, Πολιτιστικά και Κοινωνικά Δικαιώματα], παραπέμποντας στην γενική της σύσταση Νο. 20 (2009) για τη μη-διάκριση όσον αφορά τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, ενθαρρύνει το συμβαλλόμενο Κράτος να αναθεωρήσει τη στενή ερμηνεία του όρου «μειονότητες» και συστήνει στο συμβαλλόμενο Κράτος τη λήψη αποφασιστικών μέτρων για την αναγνώριση όλων των μειονοτήτων προκειμένου να προστατέψει πλήρως τα δικαιώματά τους, περιλαμβανομένων εκείνων της γλώσσας, της θρησκείας, της κουλτούρας και της ταυτότητάς τους.
Η Ελλάδα δεν είναι ολοκληρωτικό (totalitarian) κράτος, ούτε είναι αυταρχικό (authoritarian) κράτος, δεν είναι όμως ούτε πλήρες δημοκρατικό κράτος δικαίου. Υπάρχει μια ενδιάμεση κατηγορία στην οποία και ανήκει, εκείνη των «πλειονοτικών» (majoritarian) κρατών, όπου τα δικαιώματα ισχύουν με τους όποιους περιορισμούς τους κυρίως αν όχι αποκλειστικά για την εθνοτική πλειονότητα σε κάθε χώρα. (Σχεδόν) ολόκληρος ο δημοσιογραφικός κόσμος, όπως άλλωστε (σχεδόν) ολόκληρος ο πανεπιστημιακός κόσμος και (σχεδόν) ολόκληρη η κοινωνία των πολιτών συμβάλλουν ομονοώντας αν όχι υπερθεματίζοντας και με «εθνική υπερηφάνεια» σε αυτή την κατάσταση.
Για αυτό και η ελευθερία του Τύπου υπάρχει βασικά μόνο για την εθνοτική πλειονότητα του πληθυσμού και για όσες μειονοτικές ομάδες εκείνη επιλέγει να αναδεικνύει πως υπερασπίζεται (σήμερα αυτές είναι οι μετανάστες και πρόσφυγες, τα ομοερωτικά άτομα και τα άτομα με αναπηρίες, όπως φαίνεται και από τις εκπροσωπήσεις στο νεοσύστατο πολιτειακό συμβουλευτικό Εθνικό Συμβούλιο κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας).
ΠΗΓΗ
Toυ Παναγιώτη Δημητρά
Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου, παραδοσιακά αξιολογείται η ελευθερία των ΜΜΕ στις διάφορες χώρες. Στην Ελλάδα, η κακή «βαθμολογία» που της δίνουν ειδικευμένες διεθνείς οργανώσεις είναι επίπτωση παρεμβάσεων των κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα το απότομο κλείσιμο της ΕΡΤ πριν μερικά χρόνια. Δεδομένου ότι οι ανταποκριτές/τριες των διεθνών οργανώσεων στην Ελλάδα ανήκουν στην ελληνική εθνοτική και «εθνικά ευαίσθητη» πλειονότητα του πληθυσμού, καμιά αναφορά δεν γίνεται στη μαζική και ολοκληρωτική παραβίαση της ελευθερίας του Τύπου με τον τρόπο που αναφέρονται, ή καλύτερα διαστρεβλώνονται, όταν δεν αποσιωπώνται, πλήρως εθνικά θέματα και ιδίως οι εθνικές μειονότητες Τούρκων και Μακεδόνων, συνήθως καθ' υπόδειξη του «βαθέος κράτους» (Υπουργείο Εξωτερικών ή/και ΕΥΠ).
Ηπιότερο παράδειγμα από την τρέχουσα επικαιρότητα, οι αναφορές σε παραβάσεις και παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα και των ελληνικών εθνικών υδάτων από τουρκικά πολεμικά πλοία. Κάθε καταγγελία των ελληνικών αρχών υιοθετείται ως αξιόπιστη από όλα τα ελληνικά ΜΜΕ και συνοδεύεται από επίθετα όπως «προκλητική» κ.λπ. Ποτέ δεν πληροφορείται το κοινό πώς απαντούν στις καταγγελίες το τουρκικό κράτος και κυρίως οι διακρατικοί οργανισμοί όπως το ΝΑΤΟ, στους οποίους αναφέρει τις καταγγελίες η κυβέρνηση. Αναγνωρίζουν οι οργανισμοί τις ελληνικές θέσεις, ή μήπως οι καταγγελίες βασίζονται σε μονομερείς οριοθετήσεις συνόρων και εθνικών υδάτων από την Ελλάδα που καμιά άλλη χώρα δεν αποδέχεται, οπότε οι παραβάσεις και παραβιάσεις υπάρχουν μόνο στο ελληνικό εθνικό φαντασιακό; Γιατί ποτέ δεν έχει πληροφορηθεί το κοινό πώς αντιδρούν οι άλλοι στις ελληνικές καταγγελίες;
Σοβαρότερο παράδειγμα είναι η πλήρης αποσιώπηση κάθε είδησης που αφορά τις δύο εθνικές μειονότητες και είναι δυσάρεστη για την Ελλάδα, εκτός και αν αναφερθεί με επιθετικούς αν όχι συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς για τις μειονότητες και τους φορείς που εκδίδουν τις δυσάρεστες αποφάσεις ή τα δυσάρεστα κείμενα («σκοπιανοί», «πράκτορες», «προδότες», «ανθέλληνες», κ.λπ.).
Δεν θα βρεθεί καμιά αναφορά σε κανένα ΜΜΕ ή ιστολόγιο (ακόμα και στα κείμενα όλων των άλλων συγγραφέων στο έντυπο και στο ηλεκτρονικό BooksJournal) στη δεύτερη καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στις 9 Ιουλίου 2015, για την επί 25+ χρόνια μη αναγνώρισης της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού, σωματείου της μακεδονικής μειονότητας με έδρα τη Φλώρινα. Ούτε και (με 1-2 εξαιρέσεις) στις καταδίκες για τη μη αναγνώριση ή τη διάλυση τριών σωματείων της τουρκικής μειονότητας στην Ξάνθη, στη Ροδόπη και στον Έβρο. Για τα τέσσερα σωματεία και για τη συνεχιζόμενη άρνηση των ελληνικών αρχών να εκτελέσουν τις αποφάσεις αυτές κατατέθηκε μάλιστα ερώτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 7 Απριλίου 2016, από τους/τις ευρωβουλευτές/τριες των Πράσινων/Ευρωπαϊκής Ελευθερές Συμμαχίας Tatjana Ždanoka, Judith Sargentini και Jordi Sebastià: καμιά αναφορά δεν έγινε από τα ελληνικά ΜΜΕ και ας υπάρχουν αρκετοί/ές ανταποκριτές/τριες στις Βρυξέλλες.
Δεν θα μάθει ποτέ το ελληνικό κοινό πως, κατά σύμπτωση, σήμερα εξετάζεται η Ελλάδα από το Συμβούλιο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (ΣΑΔ) του ΟΗΕ στη Γενεύη στα πλαίσια της Οικουμενικής Περιοδικής Εξέτασης (UniversalPeriodicReview). Κατά την εξέταση αυτή, μεταξύ άλλων, θα συζητηθούν τα θέματα της Τουρκικής μειονότητας και της Μακεδονικής μειονότητας, όπως αναφέρονται στα κείμενα που συνέταξε η Γραμματεία του ΣΑΔ του ΟΗΕ. Όπως δεν έμαθε (εκτός και να διάβασε κείμενα του γράφοντος εδώ) ότι δύο άλλες Επιτροπές του ΟΗΕ τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2015 περιέλαβαν στις συστάσεις τους τις ακόλουθες:
Το συμβαλλόμενο κράτος θα πρέπει να επισπεύσει τα μέτρα εγγραφής συλλόγων διακριτών κοινοτήτων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που διεκδικούν καθεστώς μειονοτικών ομάδων, σύμφωνα με το άρθρο 22 του Συμφώνου [για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα]
και
Η Επιτροπή [για τα Οικονομικά, Πολιτιστικά και Κοινωνικά Δικαιώματα], παραπέμποντας στην γενική της σύσταση Νο. 20 (2009) για τη μη-διάκριση όσον αφορά τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, ενθαρρύνει το συμβαλλόμενο Κράτος να αναθεωρήσει τη στενή ερμηνεία του όρου «μειονότητες» και συστήνει στο συμβαλλόμενο Κράτος τη λήψη αποφασιστικών μέτρων για την αναγνώριση όλων των μειονοτήτων προκειμένου να προστατέψει πλήρως τα δικαιώματά τους, περιλαμβανομένων εκείνων της γλώσσας, της θρησκείας, της κουλτούρας και της ταυτότητάς τους.
Η Ελλάδα δεν είναι ολοκληρωτικό (totalitarian) κράτος, ούτε είναι αυταρχικό (authoritarian) κράτος, δεν είναι όμως ούτε πλήρες δημοκρατικό κράτος δικαίου. Υπάρχει μια ενδιάμεση κατηγορία στην οποία και ανήκει, εκείνη των «πλειονοτικών» (majoritarian) κρατών, όπου τα δικαιώματα ισχύουν με τους όποιους περιορισμούς τους κυρίως αν όχι αποκλειστικά για την εθνοτική πλειονότητα σε κάθε χώρα. (Σχεδόν) ολόκληρος ο δημοσιογραφικός κόσμος, όπως άλλωστε (σχεδόν) ολόκληρος ο πανεπιστημιακός κόσμος και (σχεδόν) ολόκληρη η κοινωνία των πολιτών συμβάλλουν ομονοώντας αν όχι υπερθεματίζοντας και με «εθνική υπερηφάνεια» σε αυτή την κατάσταση.
Για αυτό και η ελευθερία του Τύπου υπάρχει βασικά μόνο για την εθνοτική πλειονότητα του πληθυσμού και για όσες μειονοτικές ομάδες εκείνη επιλέγει να αναδεικνύει πως υπερασπίζεται (σήμερα αυτές είναι οι μετανάστες και πρόσφυγες, τα ομοερωτικά άτομα και τα άτομα με αναπηρίες, όπως φαίνεται και από τις εκπροσωπήσεις στο νεοσύστατο πολιτειακό συμβουλευτικό Εθνικό Συμβούλιο κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας).
ΠΗΓΗ
