Η Θράκη των αντιθέσεων, η Θράκη των πολλών ταχυτήτων

Η Θράκη έχει ένα τοπίο μαγευτικό από πολλές απόψεις. Είναι ένας τόπος που αξίζει κανείς να μην τον προσπεράσει αδιάφορα, αλλά να σταθεί, να μελετήσει, να ζήσει, να μπει μέσα στην καθημερινότητα, μέσα στα προβλήματα, στις χαρές και τις λύπες. Και τότε θα ανακαλύψει πολλά παράδοξα που συμβαίνουν στην περιοχή, όχι πολύ διαφορετικά από αυτά που συμβαίνουν σε άλλες περιοχές, με την ιδιαιτερότητα ωστόσο ότι εδώ έχουμε την παρουσία της Μειονότητας που είναι καθοριστική στην διαμόρφωση του τοπίου και προσθέτει αναμφισβήτητα παραπάνω αλατοπίπερο σε αυτήν την σούπα.

Στο προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε σε μία τροπολογία η οποία καταπατώντας τα ευρωπαϊκά στάνταρ, έκλεισε κάθε συζήτηση περί αναγνώρισης των τουρκικών σωματείων στην περιοχή της Θράκης. Κι όλα αυτά με μία τροπολογία, κόντρα σε ευρωπαϊκές νόρμες και κανονισμούς.

Φέτος η Τουρκική Ένωση Ξάνθης κλείνει τα 90 χρόνια από την ίδρυσή της, το 1927. Φαντάζομαι ότι και στα 100 χρόνια την ίδια συζήτηση θα έχουμε. Διότι αν το καθεστώς λειτουργίας είναι από μόνο του θέμα για διατριβή, τότε φανταστείτε πόσο περίπλοκη γίνεται η καθημερινότητα ενός σωματείου. Και πόσο αντιφατικό, οι ίδιοι οι εκπρόσωποι, οι τοπικοί φορείς που συμμετέχουν σε γιορτές, εκδηλώσεις, που δίνουν το παρόν, να στρέφονται εναντίον του πιο ιστορικού σωματείου της περιοχής όταν κληθούν να υπερασπιστούν εθνικά φρονήματα.

Ο πρόεδρος της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης, Οζάν Αχμέτογλου, σε δηλώσεις που έκανε στο τουρκικό κρατικό κανάλι ΤRT, σχολιάζοντας τις τελευταίες εξελίξεις για την ΤΕΞ, ανέφερε ότι θα συνεχίσει τον νομικό αγώνα για την αναγνώριση του σωματείου παρά τις αντίξοες και ομολογουμένως δύσκολες συνθήκες.

Ο Οζάν Αχμέτογλου αναφέρθηκε επίσης σε απειλές που δέχονται τα μέλη της διοίκησης από νεοσύστατες και πρωτοεμφανιζόμενες οργανώσεις που δημοσιεύουν τα ονόματα και φωτογραφίες των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου στοχοποιώντας τους ανθρώπους και εξαπολύοντας απειλές. Δεν βοηθάει καθόλου το γενικότερο κλίμα στοχοποίησης της ΤΕΞ αλλά και το γεγονός ότι στοχοποιείται τόσο έντονα που δίνει αφορμή σε ακραίες ομάδες να στραφούν εναντίον των μελών της.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν διότι πίσω από την ιστορία με την Τουρκική Ένωση Ξάνθης κρύβεται ο φόβος περί αναγνώρισης σωματείων που χρησιμοποιούν στον τίτλο τους τους όρους Τούρκος, τουρκικός κλπ. Όλα τα τούρκικα σωματεία λοιπόν αντιμετωπίζουν δικαστικές διαμάχες, σε όλα έχει απαγορευτεί η λειτουργία τους και μέχρι και σήμερα, το 2017, ψηφίστηκε νόμος βάσει του οποίου όσες υποθέσεις είχαν θετική έκβαση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν είναι δεσμευτικό για τα ελληνικά δικαστήρια να επανεξετάσουν το αίτημα λαμβάνοντας υπόψη τη λογική των ευρωπαίων συναδέλφων τους.

Μάταια ο Πρόεδρος της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης υπενθυμίζει ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαίωσε το σωματείο το 2008. Το 2017 η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει η ίδια όπως το 1983 όταν το σκεπτικό των ελληνικών δικαστηρίων απαγόρευσε την χρήση του όρου τουρκικός.

Από την άλλη πάλι πλευρά, στο ίδιο πλαίσιο, η ελληνική εθνική πολιτική ευνοεί οποιοδήποτε διαχωρισμό στο εσωτερικό της κοινότητας, υποστηρίζει την διάσπαση της μειονοτικής ταυτότητας. Είναι κι αυτό κατάλοιπο του περασμένου αιώνα. Ενισχύει μάλιστα δράσεις που στοχεύουν σε αυτήν την κατεύθυνση.

Πρόσφατα σε δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Κομοτηνής όλοι οι σύμβουλοι της Μειονότητας, ανεξαρτήτως παρατάξεων, πλην ενός, εναντιώθηκαν και καταψήφισαν την παραχώρηση της χρήσης παλιού δημοτικού ιατρείου στον Ήφαιστο στην άκρη της πόλης σε Σύλλογο που λειτουργεί στον οικισμό προκειμένου να διδαχθούν τα παιδιά την ελληνική γλώσσα.

Αυτές οι ειδήσεις σε έναν μειονοτικό οικισμό ποτέ δεν είναι αθώες. Διότι το ειλικρινές ενδιαφέρον για μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε παιδιά ενός οικισμού επισκιάζεται από το σκληρό πολιτικό πόκερ που παίζεται γύρω από αυτά τα θέματα.

Είναι γεγονός ότι κάθε γονιός θα ήθελε το παιδί του να γνωρίζει άπταιστα την γλώσσα του κράτους υπηκοότητας. Είναι γεγονός ότι παρόμοιες δράσεις θα έπρεπε να γίνονται δεκτές με μεγάλη απήχηση. Από την άλλη ωστόσο πλευρά, όταν σύσσωμοι οι μειονοτικοί δημοτικοί σύμβουλοι εναντιώνονται σε παρόμοιες δράσεις, αυτό είναι ένα ηχηρό μήνυμα που εκπέμπει η πλευρά της Μειονότητας ότι για κάποιο ή κάποιους λόγους η πρωτοβουλία δεν μπορεί να γίνει δεκτή.

Περισσότερα ερωτηματικά θα δημιουργούνταν βέβαια σε όποιον ήταν παρών στην συνεδρίαση του Συμβουλίου ακούγοντας ότι ένας Σύλλογος του οικισμού ζήτησε τη χρήση του κτιρίου, αλλά οι δύο άλλοι Σύλλογοι που λειτουργούν στον ίδιο οικισμό έχουν διαφοροποιηθεί και δεν εγκρίνουν την παραχώρηση. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι τελικά σε ένα όντως αθώο εκ πρώτης όψεως ζήτημα παραχώρησης μιας αίθουσας υπάρχει έντονη εσωτερική σύγκρουση στον οικισμό.

Για την ιστορία πρέπει να πούμε ότι στο δημοτικό συμβούλιο Κομοτηνής πέρασε η πρόταση διότι μπορεί να καταψηφίστηκε από την πλευρά της Μειονότητας, η πλειονότητα ωστόσο τη στήριξε μαζικά. Ένα ακόμα κλασικό παράδειγμα όπου ένα ζήτημα που αφορά άμεσα την Μειονότητα αποφασίζεται από την πλευρά της κυρίαρχης ομάδας, της πλειονότητας, κόντρα στα θέλω και στη φωνή της μειονοτικής κοινωνίας. Το ίδιο ζήσαμε και μέσα στη Βουλή με την τροπολογία για τα σωματεία, το ίδιο ζει και ο κόσμος της Μειονότητας όταν φωνάζει ότι όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς να ερωτηθεί ή χωρίς να ληφθεί καν υπόψη η γνώμη της κοινότητας.

Αυτά λοιπόν είναι δύο μόνο παραδείγματα από την καθημερινότητα της Θράκης, μία καθημερινότητα που αποτελεί χωνευτήρι πολλών διαφορετικών ταχυτήτων, εσωτερικών συγκρούσεων και αντιθέσεων. Σε αυτήν την Θράκη καλούνται οι πολίτες να ζήσουν, να διεκδικήσουν, να αγωνιστούν. Και σε αυτήν αν υπήρχε κάποιο περιθώριο ώστε να αποτελέσει η Μειονότητα ενεργό μέλος στη συζήτηση περί λήψης αποφάσεων, μια καλή αρχή θα ήταν να ακουστεί η φωνή της, να έχει ενεργό ρόλο στις διαπραγματεύσεις, αν μη τι άλλο να προβληματίζει η στάση και η θέση της όσους τελικά θα αποφασίσουν για αυτήν χωρίς αυτήν.

ΠΗΓΗ: TRT Greek