Ah Türk Azınlık Eğitimi ah...

Okullar tatile gireli epey bir zaman oldu. Ana, ilk, orta, lise derken üniversiteler de bayram ve yaz tatiline girecek. Öğrenciler, karne, sınıf geçme, mezun olma, yeni kayıt heyecanını yaşadı. Öğretmen dernekleri yıl sonu mesajları yayınladı. Encümen heyetleri kayıt duyuruları yaptı. 

Bunlar, bir eğitim öğretim yılının sonunda olması gereken “klasik” normal faaliyetler. 

Her okul sezonu sonunda, başarıdan sevinenler olduğu gibi, arzuladıkları başarıya çeşitli sebeplerden dolayı ulaşamayan öğrencilerin buruk, öğrenci velilerinin ise üzgün tavırları gözlerden kaçmıyor. Her öğrenci velisi olduğu gibi, her öğrencinin de (çok az istisna hariç) başarılı olma hayalleri, amaç ve gayretleri mutlaka vardır. Yıl sonunda arzuladıkları başarıya ulaşamayan öğrencilerin biraz daha fazla çalışıp bu yaz tatilinden de biraz feragat edip Allah’ın izniyle Eylül’de güler yüzle okullarına devam etmek için gayret edeceklerine inanıyoruz. Sevgili öğrenciler! Emin olun bu gayretlerinize anne, babanız sevinecek ve destek olacaklardır. 

Bütün öğrencilerimize şimdiden iyi bayramlar, iyi tatiller dileriz. 

Gelelim şimdi Türk Azınlık Eğitimi’nin “ah vah” haline...

Başlıkta da okuduğunuz gibi Türk Azınlık Eğitimi aldığı “darbelerle” şu anda bize “ah” çektirmektedir. “Eyvah” demeye sanki az kaldı. “Ah”larla, “Vah”larla hatta “Eyvah”larla dolu Türk Azınlık Eğitimi’nin her şeye rağmen toplumumuza “Hamd olsun” dedirttiği anlar da var. 

Evet, her şeye rağmen çocuklarımız istenilen seviyede olmasa bile, bütün eksiklik ve sorunlara rağmen, Türkçeyi, Yunancayı hatta İngilizceyi öğrenerek ilkokullardan mezun oluyor, ortaokullara kayıt yaptırıyor, liseden mezun oluyorlar ve nihayetinde Üniversite okumaya hak kazanıyorlar, sonunda mezun olup hayata atılıyorlar. 

Gümülcine Celal Bayar Azınlık Lisesi bu yıl 120, İskeçe Azınlık Lisesi ise 139 mezun verdi. İskeçe için bu sayı bir rekor. Demek ki, oluyormuş!

Azınlık Eğitim Sistemi, dediğimiz gibi, aldığı sürekli darbelerden dolayı “Ah”lar ve “Eyvah”larla doludur. Sorunlar yumağı gittikçe büyüyor, yapılan baskılarla, hamle ve yasaklarla sürekli özünden kopartılmaya çalışılıyor. “Azınlık okulu kötü okuldur” imajını pompalayanlar görevlerini tam manasıyla yerine getiriyorlar. Devlet okullarına öğrenci kaydırma çabasından vazgeçmiyorlar. Azınlık okullarının içini boşaltıp, öğrencileri devlet okullarına kaydırıp azınlık okullarının kapanma yolları açılmaktadır. Bu “mücadele”, “nakarat” misali devam etmektedir. “Ama zorla değil ki, bu bir tercih meselesidir.” diyenler de var. Evet zorla değil! Zaten zorla olsaydı, söyleyecek belki lafımız olmazdı. Tercihe bağlı olduğu için ise iki çift lafımız olacak. 

Evvela şunu belirtelim ki, yanlış anlaşılma olmasın. Demokratik bir ülkede yaşıyoruz. Her aile kendi evladından sorumludur. Evladının nerede eğitim göreceği konusundaki kararı da her aile kendisi verir. Buna da saygımız var. 

Ancak! Azınlık eğitim hakkının ne anlama geldiğinin daha kolay anlaşılması için durumu şöyle bir örnekle izah etmeye çalışalım!

ISPANAK MİSALİ

Diyelim ki, siz ıspanak üreticisisiniz! Gayet güzel ıspanak üretiyorsunuz, ilaçsız, katkısız, tap taze. Bu ıspanağı pazara götürüp satmaya çalışıyorsunuz. Rekabet büyük, fiyatlarla, kalite ile oynayanlar var. Ancak siz, ne fiyat ne de kaliteyle oynuyorsunuz. Ürün kalitesini ön planda tutan makul bir fiyatla ürününüzü satmaya çalıışorsunuz. Siz bu ürünün size ait olduğunu çok iyi biliyorsunuz. Çünkü bunu siz ekmiş, siz sulamış, siz yetiştirmiş siz toplamış ve siz satmaya çalışıyorsunuz.

Şimdi soruyoruz? 

Sizin canınız ıspanak yemeği çektiğinde siz kendi ürettiğiniz, size ait olan, kalitesini bildiğiniz, katkısız, ilaçsız yetiştirdiğiniz ıspanaktan mı alırsınız, yoksa kendi ihtiyacınızı gidermek için başkasından mı ıspanak alırsınız? Eminim hepiniz kendi ürettiğiniz ıspanaktan diyeceksiniz. 

Şimdi biz, ıspanak satıp kendi ıspanağını beğenmeyen ve kendi ıspanak ihtiyacını başkasından temin eden nice ıspanakçılar gördük. Bunların, bu anlam verilmesi mümkün olmayan hareketlerine evet deyip onları takip eden bir çok başka ıspanak satıcısı da gördük. Hatta ve hatta, siz bundan alın, bu ıspanak iyidir ama ben başka yerden alacağım ben kendi ıspanağımı beğenmiyorum diyenler de var. Tilki kurnazlığı yapıp, bana oylarınızla destek olun, diyenler bile var. Vah halimize vah! Eee, vakti geldiğinde millet ne yapacağını bilir demekle yetinelim! 

Kendi malını beğenmeyip başkasının malına özenen kişilerden “hayır” olur mu? Şimdilik soru işareti olarak kalmaya devam etsin. Tekrar edelim. Özgürlük ve demokrasi var. Kimsenin işine karışmıyoruz, ancak bunları da dile getirmekten kaçınmadık, kaçınmayacağız. Ispanak örneğini sırf daha iyi akıllarımızda kalsın diye tercih ettik. 

Peki doğrusu ne?

Herkes biliyor. Doğrusu, kendi ürettiğin ıspanağı gönül rahatlığıyla evinde, mutfağında kullanmaktır başkalarına da tavsiye etmektir. 

Azınlık Eğitimine sahip çıkmak da aynen buna benziyor! 

Azınlık eğitimi şöyle, azınlık eğitimi böyle deyip, sahiplenmeyen kişilere ıspanak örneğini iyi okuyup iyi düşünsünmelerini tavsiye ediyoruz. 

Türk Azınlık Eğitimine sahip çıkmak, eğitim kalitesinin düzelmesi için çalışmak, çabalamak ve mücadele etmek kanımızca her Batı Trakya Müslüman Türk Azınlığı mensubunun görevleri arasındadır. Etrafın ne yaptığına bakmadan kendi öz muhasebemizi “SAMİMİ” bir şekilde yapmamız lazım. 

Kendi çocuğunu beğenmediği Azınlık Eğitim Sistemi’nden koparacak, mecbur olmamasına rağmen kolej değil, devlet okuluna gönderecek, sonra da Azınlık Okullarının mezuniyetlerinde boy gösterecekler. Azınlık okulunda öğretmenlik yapacaklar ama çocuklarını azınlık okuluna göndermeyecekler, daha da garibi azınlık kurumlarında başkanlık yapacaklar ama çocuklarını azınlık okuluna göndermeyecekler. Yok öyle yağma! Kimse kimseyi kandırmaya çalışmasın. 

Azınlık eğitimine sahip çıkmak her azınlık ferdinin borcudur. Sadece lafta değil, şirin görünmek için değil, yaptığı yanşıları ört bas etmek için değil, icraatla örnek olmak lazım. Anlaşıldı mı?

OKUL BİNASI

İskeçe Azınlık Ortaokulu ve Lisesi iyi bir öğretmen kadrosuna sahip. Ancak yıllardan beri bir türlü çözülemeyen bina sorunu, daha büyük başarılara engel olmaktadır. Biz, son 30 yılını yakinen takip ediyoruz. Bu süre içinde nice hükümetler geldi geçti, nice başbakanlar, bakanlar geldi geçti ama bu soruna bir türlü bir çare bulunamadı.

En son konteyner çözümü üzerine yoğun bir çalışma oldu. Bağırdık, çağırdık, yürüyüş, boykot derken, “Aynı tas, aynı hamam.” Sonuç? Sonuç yok. Birçoğu konteyner çözümüne inanmıştı. Bazıları ise temkinli davranmıştı! Neticede “İyi niyet yoksa çözmeyecekler.” diyenler yine haklı çıktı.

Mayıs ayında Okul Encümen Heyeti’nin yayımladığı “Tüm VİCDAN sahiplerini OKUL BİNASI promlemimize çare bulmaya davet ediyoruz” başlıklı açıklamasını hatırladık. Hatırladık ve aynı çağrıyı biz de tekralıyoruz. VİCDAN sahibi kim varsa bu çağrıya cevap vermeye davet ediyoruz. 

PEKİ NE YAPMALI?

Pandemi nedeniyle insanlar birbirinden uzaklaştı, hatta yabancılaştı, yalnızlaştı. Pandemi bizleri takrar evlere tıkamadan (Allah korusun ama öyle sinyaller var, vakalar son zamanlarda yine artmaya başladı.) önce en azından kendi aramızda azınlık eğitiminin güncel sorunları ve çözüm önerileri üzerine EĞİTİM ŞURASI’nın derhal toplanması gerektiğini hatırlatmak isteriz. Bu yıl bir başlangıç olsun. Ardından her yıl okul sezonu kapandığında şura tekrarlansın. Tekrarlansın ki, toplu mücadele edilmesi için her yıl yol haritası çizilebilsin. 

Peki, önümüzdeki dönem için ne yapmalıyız? 

“Ah”ların “Eyvah”lara dönüşmesini engellemek için buna ŞURA karar versin!... 

Özümüze, hakkımıza, haklarımıza sahip çıkmayı nasip etmesi duasıyla, hepinize iyi tattiler dileriz.