Şiir Zamanı | GÖKYÜZÜ AĞLIYOR

Şehir kurşunî bulutlara emanet
Sokaklarda, düşen damlaların ahenkli sesi
Ağlar bir çocuk sıvası düşmüş bir evde 
Sobası sönmüş odaların titrek ışığında 
Rüzgârdan çarpışıyor durmadan
Ahşap panjurları pencerelerin
Soğuk kaldırımlarda soluyor çaresizlik
Baktım yummuş gözlerini gece

İlk defa böyle karanlık 
Semada bir ürperti Yıldızlar sönmüş
Aynı gözleri buğulu
İlk defa böyle kırgın gece
Böyle ağlamaklı 
Böyle umutsuz
Sabahına dargın
Güneşine küskün

Gecenin içinde ben
Aklımda çığlıklar
Yüreğim alev topu 
Yüreğim kor parçası
Ayaklarım buz dağı

Anladım ki
Unutulmuş bu şehirde 
Bir vefa
Bir de ağlayan o çocuk
Ahşap panjurları rüzgârdan çarpışan o evde