Τι γίνεται με το ελληνόγλωσσο κομμάτι της μειονοτικής εκπαίδευσης;

Πολλές φορές αναφερθήκαμε στη μειονοτική εκπαίδευση διότι σε γενικό πλαίσιο, η σπουδαιότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο είναι αδιαπραγμάτευτη.

Οι ιδιαιτερότητες της μειονοτικής εκπαίδευσης, οι πολιτικές που διαμορφώθηκαν και επηρέασαν την εκπαίδευση της Μειονότητας αποτέλεσαν τον κύριο λόγο ώστε ο τομέας αυτός να παρουσιάζει πληθώρα προβλημάτων.

Οι φορείς και εκπρόσωποι της Μειονότητας που αναγνωρίζουν την σπουδαιότητά της, αφιέρωσαν μεγάλο μέρος των διεκδικήσεων στην επίλυση των προβλημάτων και στο να δοθεί επιτέλους μία οριστική λύση για την ποιοτική και ουσιαστική αναβάθμιση της μειονοτικής εκπαίδευσης.

Σε τοπική εφημερίδα της Κομοτηνής διαβάσαμε δηλώσεις του Προέδρου της Σχολικής Εφορείας του 1^ου Μειονοτικού Δημοτικού Σχολείου Κομοτηνής, Ερτζάν Αχμέτ.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κάθε μειονοτικό σχολείο στην περιοχή της Δυτικής Θράκης είναι μία ξεχωριστή περίπτωση, κουβαλάει την ιστορία του την οποία έχει ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς. Έτσι και το 1^ο Μειονοτικό Δημοτικό Σχολείο Κομοτηνής δεν είναι ένα τυχαίο σχολείο. Γνωστό με το όνομα Ινταντιέ, αποτελεί σχολείο σταθμό και σύμβολο για την Μειονοτική εκπαίδευση. Στεγάζεται στο παλιότερο σχολικό κτίριο της Κομοτηνής, χτισμένο επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ένα αξιοπρόσεκτο αρχιτεκτονικά κτίριο, ενώ δεν περνάει αδιάφορο ούτε στον κάθε επισκέπτη που διέρχεται από την περιοχή. Διαθέτει εσωτερική αυλή, είναι διώροφο και στο κέντρο της εσωτερικής αυλής βρίσκεται μία βρύση που προσθέτει επιπλέον ομορφιά στο κτίριο.

Οι εκάστοτε σχολικές εφορείες μέσω των οποίων εκπροσωπούνται οι γονείς των μαθητών αναγνωρίζουν την ιστορική σημασία του σχολείου και τη στηρίζουν μέσω αξιόλογων δράσεων και εκδηλώσεων. Πρόσφατα διοργανώθηκε μαθητικό μπαζάρ με μεγάλη επιτυχία. Τα έσοδα από αυτά τα μπαζάρ διατίθενται συνήθως για φιλανθρωπικό σκοπό.

Αλλά κι ο Πρόεδρος της Σχολικής Εφορίας, ο Ερτζάν Αχμέτ, εκτός από την συγκεκριμένη ιδιότητα είναι παράλληλα Πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης, και δημοτικός σύμβουλος Κομοτηνής. Όλες αυτές οι ιδιότητες προσδίδουν ιδιαίτερη σημασία στις δηλώσεις του.

Μίλησε για τα ελληνόγλωσσα σχολικά εγχειρίδια ο Ερτζάν Αχμέτ και είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «τα σχολικά εγχειρίδια που διανέμονται στα μειονοτικά δημοτικά, δεν ανταποκρίνονται στις μαθητικές ανάγκες και στην πρόοδο των μαθητών». Σημείωσε μάλιστα ότι «τα μισά παιδιά στο 1^ο μειονοτικό δημοτικό πηγαίνουν φροντιστήριο εκμάθησης ελληνικών το απόγευμα». Ή όπως πολύ απλά το διατύπωσε σε άλλο σημείο της συνέντευξης «Ιδίως στο ελληνόγλωσσο πρόγραμμα δεν γίνεται εκπαίδευση. Τα παιδιά μας δε μαθαίνουν ελληνικά».

Για να στηρίξει τη θέση του ανέφερε ότι είναι αποδέκτης παραπόνων από την πλευρά των εκπαιδευτικών οι οποίοι παραπονιούνται ότι δεν διαθέτουν τα σωστά υλικά και τα εγχειρίδια είναι εικοσαετίας. Ζητάει να διδάσκονται τα ίδια βιβλία με εκείνα στα δημόσια δημοτικά.

Πρόκειται για μία συνέντευξη που κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει αβίαστα, αλλά κυρίως για δηλώσεις που βγάζουν κραυγαλέες ειδήσεις. Κι αυτό διότι από το 1997, το ελληνικό κράτος στήριξε με όλες του τις δυνάμεις το μακροβιότερο  εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υπήρξε ποτέ στο χώρο της μειονοτικής εκπαίδευσης και συνεχίζει μέχρι σήμερα με τίτλο παλαιότερα «Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων» το οποίο μετονομάστηκε αργότερα σε «Πρόγραμμα για την εκπαίδευση των παιδιών της μειονότητας στη Θράκη».

Μία από τις πρώτες και κύριες παρεμβάσεις ήταν η αντικατάσταση των παλιών σχολικών εγχειριδίων με νέα, όπως και συνέβη. Αποκλειστικός τομέας παρέμβασης του προγράμματος υπήρξε το ελληνόγλωσσο κομμάτι της εκπαίδευσης κι αυτό αποτέλεσε τον κύριο λόγο που το πρόγραμμα μπήκε στο στόχαστρο της Μειονότητας με το αιτιολογικό ότι όταν κάνεις παρέμβαση με σκοπό να θεραπεύσεις μία προβληματική κατάσταση, δεν παρεμβαίνεις στο μισό τμήμα αφήνοντας το άλλο μισό ανάπηρο.

Παρόλα αυτά, από την έναρξη του προγράμματος, το 1997, οι διεκδικήσεις της Μειονότητας είχαν περιοριστεί στο τουρκόγλωσσο κομμάτι της εκπαίδευσης. Τώρα, και ενώ το πρόγραμμα έχει πάρει κι άλλη παράταση, έρχεται η Μειονότητα μέσω εκπροσώπων να διαπιστώσει προβλήματα στο ελληνόγλωσσο κομμάτι τα οποία μας πάνε πολλά χρόνια πίσω.

Μας πάνε ίσως σε περασμένες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, όταν άκουγες πολύ συχνά την φράση ότι «τα παιδιά στα σχολεία δεν μαθαίνουν ελληνικά». Τότε ήταν ο δάσκαλος που δεν πήγαινε να διδάξει σε απομακρυσμένα χωριά, ήταν η απαξίωση και η αδιαφορία της πολιτείας, ήταν η εθνική πολιτική του να μη μορφωθεί ο κόσμος και πολλά ακόμα.

Είναι ανησυχητικό να ακούγεται από επίσημα χείλη, όπως ο Πρόεδρος Σχολικής Εφορείας, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημόνων, ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν ελληνικά και μάλιστα, να κάνει έκκληση να χρησιμοποιηθούν τα ίδια εγχειρίδια με τα δημόσια σχολεία. Προβληματίζει το γεγονός ότι παρόμοια παράπονα διατυπώνει και ο εκπαιδευτικός κόσμος. Κυρίως προβληματίζει η καταγγελία για την ανάπτυξη φαινομένων όπως η άνθηση των ιδιωτικών φροντιστηρίων στα οποία οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τα απογεύματα προκειμένου να μάθουν ελληνικά.

Είχε απόλυτο δίκιο η Μειονότητα όταν φώναζε ότι για να θεραπεύσεις μία νοσηρή κατάσταση, την θεραπεύεις στο σύνολό της και όχι κατά το ήμισυ. Ίσως έφτασε ο καιρός το τεράστιο κεφάλαιο της μειονοτικής εκπαίδευσης να μπει στο τραπέζι στο σύνολό του και οι όποιες παρεμβάσεις προκύψουν για το μέλλον της εκπαίδευσης να είναι παρεμβάσεις που θα στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στην ποιοτική αναβάθμισή της.