Düşünmeden yargılamak ya da yargılamadan infaz etmek

İŞTE BATI TRAKYA’YA ÖZGÜ BİR YETENEK…

Zamanında 3, Ö harfinden bahsetmiştik hatırlarsanız. Yine bu gazetede ve bu kahve sohbetlerinde.

Önyargıları ortadan kaldırabilmek için ‘’Özeleştiri-Özgüven-ve –Özveri’’den bahsetmiştik. Maalesef önyargıyı yenmeden bu diğer üçünün gerçekleşmesi imkânsız olduğunu bir kez daha anladık. Bizden olmayan bizden öteye diye ötekileştirdiklerimiz maalesef yine bu önyargılardan kaynaklanıyor. Önyargı da, ayıptır söylemesi içimizdeki korkulardan. Bizden olmayanların bizim yanımızda olmalarından korktuğumuzdan. Yaptığımız eleştiriler de hep bu sebepten dolayı değil mi zaten?. Küçük yaşlarda güvensizlik içinde büyüyen ve ruhumuza kadar işleyen yalan yanlış inanışlardan. Beynimiz yıkanmış resmen. Geri dönülmeyen bir yolda hissediyoruz belki kendimizi ama, unutmayın ki özveri ve özgüvenle çalışan insanlar da var etrafınızda.İnanarak ve gerçeklerle yüzleşebilecek güce sahip insanlar bunlar. Sizden veya bizden olayını kestiğiniz andan itibaren, bunu zaten kendiniz de göreceksiniz. Söylemek istediklerinizi muhatabı olanlara korkusuzca söylediğiniz andan itibaren geri dönüşü olmayan bir yolda değil, aslında farkındalık yaratabilecek kişilerle, hedefi bir olan yolda birlikte yürünülebileceğini siz de anlayacaksınız.Çünkü hedef bir, amaç bir, sonuç bir olmak zorunda artık. Biz sadece bunun farkında değiliz.

İmkanlar dahilinde farklı fikirlere açık olabilmek, hedefi saptırmadan farklı yollardan olsa bile birlikte yürüyebilmek, eleştirilere açık olabilmek insanı her zaman daha iyiye daha yukarıya taşıyacaktır. Ama maalesef biz Batı Trakya insanı işte bunun farkında değiliz.

Yapılan yanlışları kabullenemeyecek bir bünyeye sahip değilsek, o zaman hayatımızda hep ötekiler olacaktır. Biz her zaman ayrıcalıklıyız diyenler, her zaman ayrımcılık yaptıklarını da kabul etmeliler artık. Bazıları birleştirici olmaya çalışırken, diğerlerinin kim sorursa bilmeden ve doğru yaptıklarına inanarak ayrıştırıcı rolde oynamaları, beyinsizliklerinden değil, şahsi çıkar ve kendilerine olan güvensizliklerindendir. Bu, haliyle hem çocuklarımıza hem de etrafımızdakilere bu şekilde yansır ve devam eder, Lozan’dan bu güne devam ettiği gibi.Çocuklar dedik de aklımıza geldi. Aşağıdaki hikayecik aslında tam bize göre.

‘’Bir çocuğun elinde iki tane elma varmış.

Annesi o elmalardan birini kendisine vermesini istemiş. Çocuk elindeki elmaların önce birini, daha sonra da diğerini hemencecik ısırıvermiş.

Annenin yüzündeki tebessüm birden bire değişmiş, anne o hayal kırıklığı ile donup kalmış. İçinden kim bilir neler geçirmiş. Bunun sebebi nedir, ben çocuğuma paylaşmasını nasıl öğretememişim diye kahrolmuş.

İşte tam bu sırada çocuk annesine elmanın bir tanesini uzatırken şöyle demiş.

‘’Al  anneciğim bu elma daha tatlı’’

Anne öylece kalakalmış ve gözlerinden birkaç damla sevinç yaşı dökülüvermiş.

( Ne kadar tecrübeli olursanız olun, yargıda bulunmayı geciktirin, açıklamak için karşınızdakine fırsat ve zaman verin).

Konuşmak tabii ki daha kolay, ama yapılması gerekenler sadece o güzel sözlerde kaldıysa o zaman bugüne kadar çok da övünülecek ve kıskanılacak şeyler yapmamışız  demektir. Bizlerden örnek alabilecek insanlar yok ise etrafımızda, o zaman kendimizden utanmamız gerekir. Rabbena ver bana ile olmuyor bu işler. Masa başında çalışmalarla yürümüyor bu işler. Gönül işi dedikten sonra gülümseyen, yıllardır kendi rahat köşelerinde dinlenirken fikir üreten agalar,ablalar buyurun meydan ortada, istek ve ihtiyaçlar ortada, gelin birlikte çözüm üretelim hem de fikir babası olarak gençlerin yanında olun. Olun ki, semeriniz arkada kalanların da işine yarasın…

Bu haftalık bu kadar felsefe yeter zannediyorum. Haftaya görüşünceye dek yüzünüzden gülücükler, yüreğinizden sevgiler eksik olmasın. Kalın sağlıcakla. Hoşça kalın, Dostça kalın…