OYSA HAYAT YANILTMAZ İNSANI (HAYATIN MUTFAĞI)

Hep bir şikayet, bir memnuniyetsizlik içindedir, yaşamı boyunca insan, hep birilerini suçlar hep bir şeylerin eksikliğinden, tersliğinden yakınır durur, bir doyumsuzluk hırsı içersinde, sitemlerle dolu yaşamına, hep bir mucize bekler ve kendisi haricinde herkes mutlu, herkes huzurludur, herkese bonkör davranan hayat, bir tek kendisine cimrilik etmekte ısrarcıdır.

Oysa binbir çeşidi aynı çatı altında barındıran, hayat mutfağının zenginliği içinde açarız gözümüzü dünyaya hepimiz, o mutfakta yoğrulur, pişer, hayatı öğreniriz... Öylesi zengin bir mutfaktır ki bu,  çeşitleri saymakla, tatmakla bitmez, bir çoğumuz bu zenginliği keşfetme arzusunda, çabasında, farklı tatlar deneme peşinde kovalarız hayatı... Kimimiz ise, acılarla başladığımız bu mutfaktaki  hayat  yolculuğuna tatsız deneyimlerimizden ötürü,  “sütten ağızı yanan yoğurdu üfleyerek yer” misali, tatlılar menüsüne bir türlü geçemez...  Başka tatlar  hep korkutur,  deneyemez,  her çeşitte aynı acıyı yaşayacağımızı düşünerek, tezgahın üzerinde gözümüzün önünde duran, elimizi uzatsak tutup alacağımız ve müptelası olacağımız, onca çeşidin  zenginliği içinde, sırf aşamadığımız korkularımız nedeni ile yoksulluk içinde, içersinde acılardan oluşan, menümüzdeki çeşitlerle yaşamımızı sürdürmeyi seçeriz.

Ve sorsanız suçlusu kim diye, “tabii ki hayat”, diye gelir hep yanıt, kesin ve net.!

Oysa hayat yanıltmaz insanı..

Bağrındaki binbir güzelliği ve çeşidi ile kucak açar insana... Öyle misafirperverdir ki, en iyi şekilde ağırlamak ister her daim. İnsandır  kendisine sunulan bunca zenginliğin farkında olmayıp, farklılıklara, yepyeni tatlara kapısını kapayan,  bir kere acıyı tattı diye risk almayıp, tatlıyı denemekten korkan, alışılmışlığının dışına çıkamayıp her defasında, hayatı suçlayan.

Bilir oysa, görür, gözünün önünde duran bir sürü güzelliğe istese dokunabilir, sahip olabilir, öylesi dalıp içine, o zenginlikte boğulabilir ama ne hikmetse, cesaret edemez bir türlü, zordur çünkü, o mutfakta yemek yapmak, o binbir çeşitten bir karışım yapıp, kıvamını tutturup, dozunu ayarlamak özveri gerektirir... özverili bir karışımdır pişmesi gereken, her baba yiğidin harcı değildir o mutfakta yemek pişirip, yemek ve sunmak.

İşte insan; bu marifetsizliğini, korkaklığını, gizleyerek ardına sığınacağı, her zaman bir neden, bir bahane bulur, her vakit bir mazeret uydurur ve hep insandır tüm haksızlığına rağmen, haklı olan, her şeyi ayağına bekleyip, hayatın zenginliklerle dolu mutfağında, aç kalıp, hayatı suçlayan, ve ona göre hep hayattır suçlu olan, ve insandır hayat karşısında haklı çıkmaya çalışan.

Oysa hayat yanıltmaz insanı…